چن شب پیش تر رفته بودم خلد برین دیدنی اموات . نمیدونم جاتون خالی بود یانه اما خیلی برام عجبیب بود . نگد خلد برین چی چیش عحیبه . چارتا قبر ، دیه چیز علاوتری خو نداره . مث بهشت زهرا ترون هم خو ،نی که حوری و پریاش هم توش باشن ! منم اینا را قبول دارم اما چیزی که برام عجیب بود نه اون مکان بلکه احساسات خودم تو اون فضا بود .  من با این که می دیدم خیلی مردم دوستا و آشناها کسایی که بعضا هر روز میدیدمشون این جا زیر این خاکای نیم گرم خلدبرین هسن اما اصش بوَرم نمشد که منم قراره یه روزی بمیرم و بیارنم اینجا.  خیلی به این موضوع فکر کردم . وختی ما این چیزی که هر رو درم میبینم را بور نمکنم چطو مثلا روز قیامت با اون همه دنگ و فنگ و اصش اصل زنده شدن دورَمون را بوَر کنِم ؟ مونده بودم .ما خو همش دَرِِِم مگِم که به این چیزا اعتقاد دارم اما مثی که اعتقاد ندارم . دیه کم کم داش مخم هنگ مکرد . من میدونسم این جمله که هر آدمی میمیره درسته اما نمیدونم بر اساس کدوم تبصره خودم را ازش استثناء‏ مکردم !‏ بالاخره در نهایت رسیدم به این مطلب  ـ که یه وختی نمیدونم از کجا شنیده بودم ـکه فرقه بین علم  با بوَر و بقین . علم یه چیزه این که ما یقین داشته باشم و بوَر کنِم یه چیز دیه . ما علم دارم که بنه بمیرِم اما بوَرون نمشه. بقین ندارِم و گرنه تو زندگی اِقه پچل کاری نمکردِم  و یتا ذرک هم فکر اوراسکی و سرنوشت اون دنیامون بودِم . خدا یقینون را زیاد کنه !

چاخان
حسن اندر حسن اندر حسن است
اورکیا اورکیا !‏
یتا شعر خش
دیشو
ایرو!!
دلتنگی شب عید
[عناوین آرشیوشده]

بازدید امروز: 5

---

بازدید دیروز: 5

---

کل بازدید :75941

فلسفه اخلاق اسلامی
یزد
عشق هوایی!!
نون قلم کاغذ
شور عشق
اُو شایدم آب!